Blog

Odpowiedzialność za błędy medyczne w czasie pandemii należy przeanalizować w trzech płaszczyznach. W płaszczyźnie dostępności do zasobów niezbędnych do prawidłowego wykonywania leczenia, w płaszczyźnie sposobu udzielanych świadczeń oraz w płaszczyźnie zagadnienia kolejności w dostępie do ograniczonych zasobów lub w dostępie do właściwie wykonywanej usługi medycznej.

Uwagi poniżej zawarte nie odnoszą się wyłącznie do walki z epidemią, tylko do świadczeń zdrowotnych w ogólności i błędów im towarzyszących prowadzących do wyrządzenia szkody. Ludzie muszą być bowiem leczeni nadal, na wszelkie choroby.

O jaką rentę można się starać, gdy dojdzie do błędu medycznego?

Najczęściej, gdy dojdzie do błędu medycznego, będziemy mieli do czynienia z dwoma rodzajami rent: rentą wyrównawczą i rentą na zwiększone potrzeby.

Renta wyrównawcza to świadczenie okresowe ustalane jako różnica pomiędzy tym co pacjent poszkodowany uzyskiwał przed datą hospitalizacji, a tym co uzyskuje ze świadczeń należnych z tytułu niepełnosprawności, jakiej doznał z powodu błędu w procesie leczenia.

Przykład:

Powszechnie uważa się, że spory ze szpitalami muszą trwać latami. To zniechęca pacjentów do podejmowania działań na drodze prawnej. Moim zdaniem niesłusznie ponieważ, jak wiem z doświadczenia, można doprowadzić do uzyskania środków finansowych bez czekania latami na wyrok i w dodatku ten cel osiągnąć niskim kosztem.

Wcale nie musi w sprawie zapaść wyrok, by pacjent poszkodowany mógł otrzymać środki finansowe, które są mu pilnie potrzebne na leczenie czy rehabilitację.

Szybki efekt można uzyskać jednak tylko w niektórych przypadkach i w niektórych rodzajach spraw. Kiedy pacjent będzie czekał długo na środki finansowe, a kiedy może doprowadzić do szybkiego zaspokojenia swoich potrzeb i w dodatku niskim kosztem, ilustrują poniższe przykłady.

W 1993r. mojego półtorarocznego syna przepojono spirytusem salicylowym. Zamiast glukozy pielęgniarka użyła spirytusu do odkażania powierzchni. Całe szczęście droga podania była doustna. Syn przebywał w szpitalu 2 tygodnie, a pierwsze 2 dni to była walka o jego życie. Po kilku latach skończyłem studia i aplikację radcowską, i zająłem się świadczeniem pomocy prawnej, między innymi osobom, których dotknęły podobne sytuacje.

Wejście Polski do Unii spowodowało wprowadzenie do systemu prawnego szeregu nowych standardów na korzyść pacjentów, gwarantujących ich bezpieczeństwo. Praktycznie więc od 1 maja 2004 takie sytuacje jak moja z roku 1993 nie powinny mieć już miejsca. Jednakże często, gdy w porządku prawnym pojawiały się regulacje na korzyść pacjenta, to jednocześnie okazywały się być skrajnie odmiennie  interpretowane przez personel medyczny i zarządzających szpitalami. To powoduje, że systemowo ciągle szpitale tkwią w latach 90-tych, pomimo zmian przepisów i wymagań. Dlatego prawnicy mają wciąż dużo zajęć z wymuszeniem egzekwowania przez szpitale obowiązków wynikających z przepisów prawa.